روش های تست شنوایی با دیاپازون - تست شواباخ

پایه این آزمایش، مقایسه زمان هدایت استخوانی بیمار با شخص سالم(و یا به سخن دیگر،شخص معاینه کننده) استوار است. برای انجام این آزمایش معمولا از دیاپازون 128 و یا 256 هرتز استفاده می شود. در آغاز دیاپازون را مرتعش کرده و پایه آن را بر روی زائده استخوان ماستوئید (پشت لاله گوش) قرار می دهیم و به شخص آزمایش شونده گفته می شود که هر زمان ارتعاش های دیاپازون را شنید اطلاع دهد. در این زمان، دیاپازون را بر روی استخوان ماستوئید فرد سالم قرار می دهیم. اگر شخص سالم ارتعاش ها را بشنود مشخص می شود که مدت انتقال استخوانی در شخص معاینه شونده کاهش یافته است. در ضمن، گوش سالم، ارتعاش های دیاپازون با تواتر 128 هرتز را به مدت 20 ثانیه از راه استخوان می شنود. بنابراین با اندازه گیری زمان نیز می توان درباره مدت انتقال راه استخوانی داوری کرد. اگر انتقالی از راه استخوانی شخص معاینه شونده، بیشتر از 20 ثانیه و یا زیادتر از مدت انتقال استخوانی شخص معاینه کننده است و آن را با علامت مثبت (+) نشان می دهند، علت این مورد ناشی از آسیب های موجود در گوش بیرونی و یا میانی است(ناشنوایی انتقالی). اگر مدت شنوایی از راه استخوان، کمتر از 20 ثانیه یا کوتاهتر از مدت شنوایی استخوانی شخص معاینه کننده (سالم) باشد، دلیل کوتاه بودن شواباخ بوده و آن را با علامت منفی (-) نشان می دهند. علت این امر ناشی از ناراحتی های گوش درونی است.